Blog 

Terugkijkend begon mijn afscheidsreis in oktober 2022. Na zeven jaar moes- /fruittuinieren bij een moestuinvereniging lukte het mij niet meer om mijn biologische fruittuin bij te houden. Te druk met mijn werk, net te ver van mijn huis. Het paste niet meer in de beschikbare tijd. De tuin moest ik “zwart” opleveren. Een aantal fruitstruiken en -bomen hebben een nieuw thuis gevonden. Alle overige fruitranken en -struiken heb ik met spijt en hartzeer verwijderd.

Elke keer weer was ik verbaasd als ik het weeknummer in mijn agenda zag staan dit jaar. Oh, de eerste 3 weken van het nieuwe jaar zijn alweer voorbij, jeetje, de lente is al begonnen, oeps, we zijn al op de helft van het jaar, dat waren zo de gedachtes die dan door mijn hoofd schoten. En nu zitten we al in de laatste weken van 2019!

Een van mijn “oudste” herinneringen is toen ik een jaar of drie, vier was. Ik herinner me een grote plant met lange stengels en enorme bladeren. Deze stond in de tuin van mijn ouderlijk huis. In mijn herinnering sta ik bij de enorme plant en breek een stengel af. En ik begin, als een konijntje, te knagen aan die stengel. Ik vond dat lekker en snoepte wel vaker van deze stengels. Een paar lentes later stonden deze planten niet meer in de tuin. Mijn teleurstelling was enorm, weg waren mijn snoepstengels.

De Amélie telefoon gaat af, altijd weer benieuwd wie ik aan de lijn gaat krijgen. Een bekende of een nieuwe klant? Wat zou deze persoon van mij willen? Vast een lekkere biologische taart bestellen. Dat schiet allemaal in een nano seconde door mijn hoofd heen voordat ik de telefoon beantwoord.